In samenwerking met onze partner Fiets organiseren we dit jaar de Fiets Challenge. De gekozen deelneemster krijgt van ons een fiets en alle toebehoren om te trainen voor de Stelvio waar ze in augustus aan mee zal doen via de stichting Bike4Brains. Siem, onze deelneemster, zat vorig weekend voor het eerst weer op een racefiets na haar ernstige ongeluk in januari. Ze is druk met revalideren en is nog lang niet op haar oude niveau, maar de wilskracht is er! Samen met haar vriend vertelt ze haar verhaal.
Siem kocht in 2015 haar eerste tweedehands racefiets. Haar vriend Mark was al eerder geënthousiasmeerd geraakt dankzij vrienden en spoorde ook haar aan om te beginnen met wielrennen. Naast hardlopen en de sportschool deed Siem voorheen weinig aan sport. Het plezier in fietsen was er al wel. Samen met haar moeder ging ze op fietsvakanties en ook de eerste vakantie van Siem en Mark was samen op de fiets. De ultieme relatietest noemden ze het. Op de stadsfietsjes vol met bepakking naar de Waddeneilanden. Op één dag 230 kilometer fietsen om bij Schiermonnikoog uit te komen. Toen Siem later ook het wielrennen had ontdekt kwamen er nog vele bijzondere fietsreizen bij. Samen hadden ze het plan om naar Barcelona te gaan op de racefiets. Helaas viel er zoveel regen in de Belgische Ardennen dat het gevaarlijk werd voor Mark om met een karretje achter zijn racefiets af te dalen. In het Franse en zonnige Nancy hebben ze de reis naar Barcelona gestaakt en daar nog heel wat kilometers op de fiets rondgereden. In de zomer van 2019 hebben ze samen met een vriend een ‘rondje Nederland’ gedaan. Race around The Netherlands wordt normaal georganiseerd door Adventure Bike Racing maar nu organiseerde Siem het zelf waarbij ze met de app Strava een route langs de Nederlandse grens uitstippelde. In die zomer was de afsluitdijk dicht dus ze moesten ook nog om het IJsselmeer. Uiteindelijk hebben ze ongeveer 1700 kilometer in tien dagen gefietst en ze zouden het zo weer doen.
Naast wielrennen trokken ook hardlopen en zwemmen Siem’s interesse en als snel meldde ze zich aan bij de triathlonvereniging. Het trok ook de interesse van Mark en ook hij begon daarna met trainen voor triathlons. Voorheen deden ze samen zes dagen in de week aan sport. Twee dagen daarvan draaide om wielrennen. Eén dag een korte rit en de andere dag een lange duurrit. In één jaar deed Siem al mee aan vier triathlons en een tijdrit op de racefiets waarvan ze twee keer het podium behaalde. Een volledige triathlon hoopt ze ooit nog te kunnen gaan doen.
De dag van het ongeluk
Fietsen was dus een enorm groot onderdeel in het leven van Siem en Mark. Regen, wind, vrieskou, het houdt ze niet tegen om te gaan wielrennen. Zo ook op 31 januari. We vroegen Mark te omschrijven hoe die dag eruit zag.
“Het was een ijskoude maar mooie zonnige dag en we hadden een drie uur durende duurrit op het programma staan. Voor een pauze hadden we broodjes en thee bij ons en we gingen heerlijk. We hadden ongeveer ⅔ van de rit erop zitten en we hadden het ontzettend naar ons zin. Dat veranderde van het ene op het andere moment. ‘s Ochtends waren we samen nog druk met leuke plannen maken voor de toekomst en ineens was alles verdwenen, dat is bizar. Over het ongeluk willen we niet teveel vertellen, want het politieonderzoek loopt nog. Maar het moment dat je voor je vriendin fietst, een knal hoort, je vriendin achter je bewusteloos ziet liggen en twee weken niet kan spreken is heel heftig. Al snel waren er twee ambulances en een traumahelikopter aanwezig. Het was al gelijk duidelijk dat het om een neurotrauma ging, dus er moest een speciale arts worden ingevlogen. Siem was meteen bewusteloos en voor mij is alles wazig vanaf het moment dat er hulp kwam. In het ziekenhuis dachten ze in eerste instantie dat er niets met haar hoofd aan de hand was en dat het vooral onwijs veel botbreuken waren.”
Siem blijkt uiteindelijk acht ribben, stukjes van haar ruggenwervel en haar kaak gebroken te hebben en later werd nog een klaplong ontdekt. In de periode erna merkte Siem ook nog drie (af)gebroken kiezen op.
Mark vervolgt: “Ik was ontzettend bang dat ze het niet zou overleven. De eerst avond zeiden de artsen dat ze er vanuit gingen dat ze zo wel wakker zou worden maar dat gebeurde niet. De volgende dag gaven ze aan dat wanneer Siem een zware hersenschudding zou hebben, het nog wel 24 uur kon duren voordat ze wakker zou worden, maar de volgende dag was Siem nog niet wakker. Vanwege ondercapaciteit door corona en verkeersongelukken door ijzel werd Siem overgebracht naar Zwolle en werden een paar dagen in coma al een week en uiteindelijk zelfs twee weken.”
Na anderhalve week in coma werd bij Siem diffuus axonaal letsel vastgesteld dat, wat vaak voorkomt bij verkeersongelukken. Hierbij zijn verschillende zenuwuitlopers van de hersencellen kapot gescheurd, waardoor de verbindingen naar de hersencellen beschadigd zijn. Op een CT-scan zijn alleen bloedingen te zien en die had Siem niet. Daardoor dachten de artsen dat haar hersenen geen schade hadden opgelopen, maar helaas is er sprake van niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Siem kan zich van het ongeluk niets meer herinneren, dus we vroegen haar hoe het was om te ontwaken uit de coma.
Siem: “Van de dag dat het ongeluk gebeurde kan ik alleen nog herinneren dat we langs een zwembad fietsten en dat ik hoopte dat ze binnenkort weer zouden openen zodat ik ook het zwemmen weer kon oppakken. Verder weet ik niets meer van die dag. We zijn een paar weken geleden terug gegaan naar de plek waar het gebeurd is maar ik herkende niets.”
“Mijn moeder had van een vriendin als tip gekregen om mij te vertellen wat er was gebeurd. Ik kan me nog een moment herinneren dat ze op mijn arm wreef en rustig vertelde wat er allemaal was gebeurd en waarom ik in het ziekenhuis was. Ik was half wakker en het heeft me heel erg geholpen bij het begrijpen van de situatie. Echter snapte ik nog niet helemaal waarom ik nou zoveel kaarten had gekregen, ik was helemaal niet ziek naar mijn idee, dus die kaarten moesten maar weg! Maar veel meer dan liggen kon ik niet. Ik kon niet lopen en de rechterkant van mijn lichaam was erg zwak, ik kon bijvoorbeeld mijn hand niet omhoog doen. Ik kon redelijk snel weer praten maar alleen extreem zacht en heel erg monotoon.”
"Verder weet ik niets meer van die dag. We zijn een paar weken geleden terug gegaan naar de plek waar het gebeurd is maar ik herkende niets."
Revalidatie
Na de twee weken in coma heeft Siem nog twee weken op de afdeling neurologie in het ziekenhuis gelegen voordat ze naar het revalidatiecentrum ging. Afhankelijk van hoe ze uit de coma zou komen, zou het revalidatiecentrum worden gekozen. Toen ze hoorde dat er een revalidatiecentrum was met erg intensieve trainingen voor gemotiveerde mensen, wilde ze er alles aan doen om daarheen te gaan. Ze bleek al snel stappen te maken en de eerste afspraak in het revalidatiecentrum kreeg gelijk een andere invulling. Vol verbazing van de medewerkers kwam Siem lopend het centrum binnen, dus werd de rolstoelpassing de eerste keer traplopen.
Mark: “De conditie van Siem voor het ongeluk heeft haar ontzettend geholpen. Omdat ze zó fit was, herstelde ze fysiek sneller dan verwacht. De artsen zeiden dat ze het hart van een topsporter had want haar hartslag in rust was een week na het ongeluk alweer onder 50. Tijdens de coma heeft ze veel spierkracht verloren, maar de basis die ze had heeft haar herstel enorm geholpen. Terwijl Siem in coma lag gaven ze aan dat ze wel wakker zou gaan worden, maar op welke termijn konden ze niet zeggen. Ondanks dat het hele angstige weken waren heb ik altijd het vertrouwen gehad dat Siem weer beter zou worden. Je zag langzaam dat ze niet meer alleen maar stil lag maar ook ging bewegen en haar ogen open ging doen. In het begin had ze nog een loze blik zonder iets van herkenning, maar ik vond het stappen in wakker worden dus ik dacht al snel dat het geen maanden meer zou duren. Eén avond voordat ik naar huis ging, fluisterde ze heel zacht iets tegen me en toen was ik gerustgesteld. Twee dagen later heeft ze bij de fysio voor het eerst echt gesproken en toen dacht ik: ‘Ze is er weer’.”
Het gaat nu redelijk goed met Siem en ze heeft voornamelijk nog last van haar kaak en tanden. Daarnaast kent ze nog geen hongergevoel dus moet ze logisch nadenken wanneer er gegeten moet worden. Momenteel is ze nog bezig met reintegratie op haar werk. Daar wordt ze nog bij geholpen omdat het met hersenletsel altijd moeilijk is in te schatten waar iemand tegen problemen aan loopt. Thuis hebben ze het alweer fijn samen, al kijken ze beiden uit naar het moment dat het leven wat meer ‘normaal’ is.
Ooit weer fietsen?
Voor zowel Mark als Siem was wielrennen een heel groot onderdeel van hun leven. We vroegen ze daarom hoe ze over het fietsen dachten na het ongeluk. Mark: “De dag na het ongeval werd mijn nieuwe vakantiefiets geleverd, een soort gravelbike van staal waar rekjes op kunnen. Daarmee zouden we op vakantie gaan in mei. We zouden in Schotland de North Coast 500 fietsen en meedoen aan een alternatieve triathlon (The HEB). Die is uiteindelijk vanwege corona verzet, ‘geluk bij een ongeluk’. We hopen dat we dit nog een andere keer kunnen gaan doen. Die gravelbike heeft anderhalve week in de doos gezeten. Ik wilde er niet naar kijken. Hij stond in de hoek van de kamer en ik ging hem echt niet uitpakken. Fietsen wilde ik niet en alle fietsen waren moordmachines. Het deed me heel erg veel tot mijn beste maatje langs kwam en me heeft geholpen. Hij zei: ‘kom op, het heeft je zoveel gebracht, we pakken die fiets uit en we gaan er samen naar kijken’. Samen hebben we de fiets in elkaar gezet en hij vroeg me om het weekend mee te gaan op de racefiets. Ik heb de hele ochtend met buikpijn op de bank gezeten totdat ik op de fiets stapte. Toen ik thuis kwam na het fietsen vond ik het weer prachtig. Dat was drieënhalve week na het ongeluk dus dat kon ik toen wel tegen Siem vertellen. Ze was toen inmiddels wakker maar ik weet niet in hoeverre ze het toen bewust heeft meegekregen.”
Terug op de fiets
“Ik kan het moment niet meer zo goed herinneren maar ik weet wel dat ik heel blij was dat hij weer was gaan fietsen. Ik heb zelf ook nooit gedacht dat ik niet meer zou gaan fietsen, maar voor Mark helemaal niet. Ik wilde dat hij zijn normale leven weer zou oppakken en daarin speelt fietsen een hele grote rol.”
Angst
Mark vertelt ons dat het frustrerende aan het hele verhaal is dat ze zoveel plezier hebben in het fietsen en juist hetgeen dat de meeste impact ooit op hun levens heeft gehad ook op de fiets is gebeurd “Het gaat dan wel tussen je oren zitten dat het niet zonder risico’s is. Iedereen zei tegen me dat ik over de angst heen moest komen door gewoon weer te gaan fietsen. Siem en ik hebben samen wel zo’n 30.000 kilometer gefietst zonder überhaupt te vallen, alleen op dat moment kun je dat logische verband niet leggen. Toen Siem tegen haar revalidatiearts zei dat ze weer triathlons wilde gaan doen en ervan wilde genieten, kon ik er ook weer van gaan genieten. Dat was een soort zegen voor me.”
Siem: “In het begin was het nog helemaal niet zeker dat ik weer triathlons kon gaan doen want ik kon nog niet eens lopen. Ik wist wel dat ik het heel graag weer wilde gaan doen, op wat voor manier dan ook.”
Twee maanden na het ongeluk zat Siem voor het eerst weer op een fiets onder begeleiding van de fysiotherapeut. Ze vertelt ons dat ze toen meteen is gevallen, maar gelukkig bleef het maar bij een schrammetje. “Ik kwam aan op een kruispunt en ik werd zo overvallen door alle informatie en prikkels, dat ik was vergeten hoe ik moest remmen en afstappen. De fiets besturen en de informatie verwerken zijn twee verschillende taken waardoor je in zo’n situatie te maken hebt met een dubbeltaak. Dubbeltaken zijn heel moeilijk en veel in het begin.”
Thuis had Siem nog een tandem staan waarmee ze met Mark het gevoel van het fietsen kon terug krijgen. Nu fietst ze zelf weer naar het revalidatiecentrum en afgelopen weekend zat ze voor het eerst weer op een racefiets. “Ik was wel bang voor het bang zijn. Toen ik eenmaal op de racefiets stapte fietste ik weg en na een paar meter dacht ik: ‘Goh, had ik hier niet bang voor moeten zijn?’ Afgelopen weekend was ik wel een aantal keer bang dat auto’s mij niet zouden zien. Je kan zelf nog zo goed oppassen, maar op andere weggebruikers heb je geen invloed. Ondanks dat ik nu iets sneller de remmen gebruik, voelde ik me al gauw weer goed op de racefiets.”
Trainen voor de Stelvio
Plezier heeft Siem weer in het fietsen maar ze zou graag terug willen naar haar oude niveau. “Vroeger draaide ik mijn hand niet om voor een rit van 200 km. Dat gemak en die vanzelfsprekendheid van toen zou ik weer willen hebben. Dat je zeker weet dat je het aan kan en dat het wel goed komt. Afgelopen weekend heb ik 65 kilometer gefietst en dat is niets voor de oude Siem. Ik heb mijn grens nog niet kunnen opzoeken dus ik weet nog niet waar mijn grens ligt. Het mag ook nog niet en ik wil het ook nog niet. Ik werk in ieder geval heel hard aan mijn herstel.”
Voor de Stelvio moet dus nog flink getraind worden. Het vertrouwen en de wilskracht is er bij Siem, nu nog afwachten hoe het met haar conditie gaat. Afgelopen weekend, toen ze weer voor het eerst op de racefiets zat, heeft ze samen met Mark de Camerig beklommen. Dit is de langste klim van Nederland en dit is de lievelingsklim van Siem in Limburg. Met een aantal pauzes, met koffie en vlaai, ging de rit erg goed.
Voor Siem is de Stelvio een soort eindpunt van haar intensieve revalidatie. De training loopt redelijk gelijk met het afronden van haar traject bij het revalidatiecentrum. Ze is nog lang niet volledig hersteld daarna, maar de meest intensieve periode zal dan voorbij zijn.
Houd onze websites en social media kanalen in de gaten want binnenkort lees je meer over de zoektocht naar een fiets voor Siem en haar trainingsschema!
De Fiets Challenge wordt mede mogelijk gemaakt door…
Fiets Magazine
BYE! Nutrition
Fondo
Shimano Service Center
Wahoo
Bike4Brains
